12 Janar, 1452: Era e Dimrit dhe Era e Luftës

Dimri ka zbritur mbi Krujën me të gjithë ashpërsinë e tij. Era e ftohtë e veriut futet nëpër çdo çarje të mureve të kalasë, duke na kujtuar se betejat nuk janë vetëm lufta me armët, por edhe lufta kundër elementeve të natyrës. Zjarri në oxhak është shoku ynë më i besueshëm këto ditë, një bastion i ngrohtësisë në këtë kohë të ftohtë dhe të gjatë. Drita e tij e dridhur hedh hije të çuditshme mbi fytyrat e luftëtarëve të lodhur, por të vendosur, të mbledhur rreth tij.

Sot, mendova gjatë për betejat e kaluara, për humbjet, por edhe për fitore të rëndësishme. Vitet e fundit kanë qenë një rrjedhë e vazhdueshme e luftës, një valë e pakontrollueshme që na ka goditur pa pushim. Perandoria Osmane, me gjithë fuqinë e saj të pamasë, ka tentuar të na copëtojë, të na shkatërrojë, por ne kemi rezistuar. Çdo fitore është fituar me gjak, me djersë, me sakrifica të mëdha. Por çdo fitore është edhe një shpresë, një dritare e vogël e hapur në errësirën e luftës, një dritare që na jep fuqi për të vazhduar.

Këto ditë janë të mbushura me diskutime strategjike. Këshilltari im besnik, Pal Engjëlli, është një mençur i vërtetë. Ai e kupton shpirtin e luftëtarit shqiptar, luftëtarin e pavarur, malësorin e fortë dhe të vendosur. Së bashku, analizojmë lëvizjet e turqve, studimojmë taktikat e tyre, duke u përpjekur të parashikojmë lëvizjet e tyre të ardhshme. Ata janë armiq të fortë, por jo të pamposhtur. Fuqia e tyre është në numrin e madh, në pasurinë e tyre, por dobësia e tyre është e dukshme në mungesën e njohjes së territoreve tona malore, në mungesën e besimit tek popujt e nënshtruar.

Sot përsëri, flota e vogël e barkeve që kontrollon brigjet e Adriatikut u dha lajme nga disa nga anijet tona që sillnin ndihma nga aleatët tanë perëndimorë. Disa nga këta aleatë janë të besueshëm, por disa të tjerë duken të pashpresë, të pa vendosur nëse duhet të luftojnë përkrah nesh. Duhet të jemi të kujdesshëm, të mos varësim gjithçka në ndihmën e tyre. Shqipëria do të varet nga guximi dhe aftësia e luftëtarëve shqiptarë.

Mendoj shpesh për popullin tim. Ata janë shpirti i rezistencës sonë. Ata i kanë vuajtur të gjitha mizoritë e pushtimit osman, por nuk kanë hequr dorë nga shpresa. Besimi i tyre në çlirim, besimi i tyre në mua, është shtysa ime më e madhe. Ata janë shtylla e fortë mbi të cilën ndërtojmë shpresën tonë për liri. Një liri e fituar me sakrifica të mëdha, por një liri që do të jetë e vlefshme.

Në mbrëmje, pasi u ulëm rreth zjarrit, dëgjova një këngë të vjetër të luftëtarëve shqiptarë. Fjalët e thjeshta, por të fuqishme, flisnin për atdheun, për lirinë, për sakrificën. Kënga më ngriti shpirtin, më mbush me shpresë, më kujtoi se pavarësisht luftës, pavarësisht vështirësive, shpirti i shqiptarit është i pathyeshëm, dëshira jonë për liri është e pamposhtur.

Duke parë flakët që djegin në oxhak, mendoj për të ardhmen. Luftë e gjatë ende na pret. Por unë jam i vendosur, i vendosur të luftoj deri në fund, deri sa çdo copë toke shqiptare të jetë e lirë nga pushtimi osman. Kjo është betimi im, kjo është detyra ime. Kjo është historia që do të shkruaj me gjakun dhe djersën time, një histori që do t’i tregojë gjeneratave të ardhshme se shqiptarët nuk dorëzohen kurrë, se shqiptarët luftojnë për lirinë e tyre deri në fund të jetës. Edhe nëse ky fund duhet të vijë nesër.

Janë shumë gjëra që më mbushin mendjen. Ftohtësia e papërsëritshme e janarit, lufta e vazhdueshme, kërcënimi i vazhdueshëm, pesha e përgjegjësisë që rëndon mbi shpatullat e mia. Por mbi të gjitha këto, mbi të gjitha vështirësitë, mbetet shpresa e pakundërshtueshme për një Shqipëri të lirë dhe të pavarur. Dhe për këtë shpresë, do të vazhdoj të luftoj. Do të vazhdoj të luftoj deri në frymën e fundit.